fəna

1.

is. <ər.> Pis, yaman. Əhvalı fənadır. Fəna xasiyyət. – Gördü fənadır işinin axırı; Qaçdı o saət ayı ordan geri. A. S.. <Məcid> Səmədin fəna hərəkətlərindən bir neçəsini göstərib, bunun qarşısını almağı təklif edirdi. B. T..

2.

is. <ər.> Yox olma, zaval. Fəna etmək, fənaya vermək – yox etmək, məhv etmək, bada vermək. <Şəfiqə:> Bunlar, qorxuram, axırda bizi fənaya verə. İ. M.. Çoxdur ümid hələ çıxmamış cana; Cavan ömrünüzü etməyin fəna. H. K. S..